Op het eerste gezicht straalt het huidige kredietlandschap stabiliteit uit:
Onder de oppervlakkige kalmte ligt een wirwar van onzekerheden die de markten maar al te graag lijken te negeren. De belangrijkste daarvan is de aanhoudende tarievenoorlog, een onopgeloste geopolitieke breuklijn die een lange schaduw blijft werpen. Met nog steeds vragen over de juridische haalbaarheid van de tarieven en zonder een oplossing tussen de VS en China, is er nog steeds grote onzekerheid over handelsoorlogen, vooral met een regering die eenzijdig zou kunnen beslissen om de voorwaarden te wijzigen. Deze onzekerheid heeft vooral gevolgen voor de inflatie - een centraal punt van zorg voor de Fed - die gegijzeld blijft door de onvoorspelbare tariefdynamiek.
Terwijl de consensus nog steeds neigt naar versoepeling, is de Fed-retoriek steeds gefragmenteerder. Ondertussen is politieke inmenging - met name de druk van president Trump op een in theorie onafhankelijke Fed - niet onopgemerkt gebleven, waardoor de vooruitzichten voor het monetaire beleid nog onvoorspelbaarder zijn geworden.
Bovendien is de veelgeprezen fiscale stimulans misschien minder krachtig dan de krantenkoppen suggereren. In de VS verlengt een groot deel van het pakket gewoon bestaande belastingverlagingen in plaats van nieuw kapitaal in de economie te injecteren. Bedrijven, die nu al te maken hebben met hoge herfinancieringskosten en beleidsonzekerheid, zullen hun kapitaaluitgaven onder deze omstandigheden waarschijnlijk niet opvoeren.
Eén van de meest hardnekkige misvattingen over kredietmarkten is de aanname dat ze uniform, homogeen en grotendeels gesynchroniseerd zijn. Veel beleggers hebben de neiging om over "bedrijfsobligaties" te spreken als één activaklasse, waarbij ze geografische gebieden, sectoren, looptijden en zelfs instrumenten op één hoop gooien. In werkelijkheid zijn kredietmarkten allesbehalve monolithisch. Ze zijn complex, gefragmenteerd en vol versnippering en bieden een rijk en gevarieerd landschap dat selectiviteit en zorgvuldige kalibratie beloont.
Regionale diversificatie binnen de high-yield markten biedt beleggers een aantrekkelijke kans, aangezien de Euro en US HY segmenten aanzienlijk verschillen op het gebied van fundamentals, waarderingen en technische factoren. Hun divergentie creëert ruimte voor actieve allocatie tussen de twee, waardoor beleggers extra rendement kunnen halen uit het wereldwijde high-yield universum. Beide markten bieden ook aanzienlijke diversificatie en sectorale breedte: de Amerikaanse high-yield markt is met name dieper en zwaarder gewogen naar energie, terwijl de Europese tegenhanger een grotere vertegenwoordiging biedt in sectoren zoals de auto-industrie. Bovendien kan de regionale segmentatie worden beïnvloed door macro-economische omstandigheden en de dynamiek van de stromen, wat verder kan fungeren als een bron van performance. Alles bij elkaar is een dynamische allocatie tussen high yield in euro en de VS niet alleen een middel om risico's in balans te brengen, maar ook een belangrijke aanjager van toegevoegde waarde bij het samenstellen van portefeuilles.
De fundamentele factoren zijn momenteel in het voordeel van Europa.t, zijn de Europese bedrijfsobligaties in het voordeel. De ratingdrift was positiever op de kredietmarkten in euro, met een groter aantal upgrades dan downgrades. Het aantal rijzende sterren - emittenten die overgaan van HY naar IG - is groter dan het aantal gevallen engelen, diegene die een omgekeerde overstap maken. Bovendien hebben HY-obligaties in euro een hoger aandeel schuld met een BB-rating, in tegenstelling tot de VS, waar de schuld meer is gericht op B en lager. De schuldgraad is over het algemeen lager in Europa en het genereren van vrije kasstroom blijft solide, wat over het algemeen een gezonder kredietbeeld schetst.
Technische factoren versterken dit standpunt. IG-bedrijfsobligaties in euro hebben een aanzienlijke instroom aangetrokken, nu beleggers beginnen over te stappen van Amerikaanse naar Europese kredietsegmenten. Ondertussen is de uitgifte in het HY-segment in euro relatief gematigd, wat de marktdynamiek ondersteunt door een verminderde aanboddruk.
Op dit moment is er echter weinig rechtvaardiging voor het handhaven van een overweging in Euro high yield ten opzichte van US high yield, waarbij de waarderingen de doorslag geven. Terwijl euro-hoogrentende obligaties begin juli een relatief sterke waarde boden, waren de spreads eind augustus aanzienlijk gedaald, waardoor veel van de relatieve aantrekkingskracht werd uitgehold. Op dit moment is het verschil tussen de twee markten marginaal, en nu de hedgingkosten zijn afgenomen, is ook het rendementsvoordeel dat ooit Euro HY bevoordeelde, afgenomen. Als gevolg hiervan vormt geen van beide segmenten momenteel een overtuigend argument voor een overwogen positionering op basis van waardering.
Regionale verschillen zijn echter maar één stukje van de puzzel. Sectorselectie is cruciaal. Verschillende sectoren vertonen verschillende gevoeligheden voor macro-economische trends, geopolitieke verschuivingen en cyclische druk.
Kapitaalstructuur voegt nog een laag selectiviteit toe. Binnen de schuldstapel van één emittent vallen achtergestelde schulden en hybride instrumenten op in de huidige omgeving. Deze instrumenten bieden vaak een hoger rendement zonder een evenredig hoger kredietrisico, vooral wanneer ze zijn uitgegeven door bedrijven van hoge kwaliteit. Voor beleggers die zich goed voelen bij het navigeren door structurele complexiteit, bieden dergelijke posities aantrekkelijke risico-rendementsprofielen.
Achtergestelde schulden van banken in Europa vormen momenteel een aantrekkelijke beleggingskans, met rendementen van meer dan 5%[1]- een carry vergelijkbaar met die van Europese high-yield obligaties in het BB-segment. De beleggingscategorie wordt ondersteund door solide fundamentals, waarbij banken een robuust rendement op eigen vermogen, sterke kapitaalbuffers en gezonde rentedekkingsratio's laten zien. Bovendien blijven de emissieniveaus gematigd en worden ze goed geabsorbeerd door de markt, wat de aanhoudende vraag van beleggers weerspiegelt. Achtergestelde bankschulden vormen dus een aantrekkelijke brug tussen investment-grade en high-yield bedrijfsobligaties en combineren kwaliteit met een verbeterd rendementspotentieel.
In een wereld waarin steun van centrale banken niet langer alomtegenwoordig is en kredietvoorwaarden steeds meer worden bepaald door idiosyncratische in plaats van systemische factoren, moeten beleggers afstappen van algemene benaderingen van kredietallocatie. De fase van " een stijgende vloed tilt alle boten omhoog" is voorbij; de dispersie is terug en daarmee ook de behoefte aan slimme selectie.
In dit nieuwe tijdperk van obligatiebeleggen gaat het minder om brede bèta's en meer om granulariteit - met precisie kiezen tussen regio's, sectoren, looptijden, ratings en instrumenten. Actieve beheerders met diepgaande onderzoekscapaciteiten bevinden zich in een goede positie om te profiteren van het huidige klimaat door prijsfouten te identificeren en portefeuilles te positioneren om te profiteren van relatieve waarde in subactivaklassen.
Selectief zijn is niet langer optioneel, het is van cruciaal belang. Een doordachte afstemming van de blootstelling - over regio's, sectoren, looptijden en structuren heen - biedt de beste weg naar veerkrachtige en consistente kredietrendementen. In deze omgeving is differentiatie niet alleen een kenmerk van de markt, het is de strategie.
[1] Bron: Candriam, Bloomberg, gegevens vanaf 30/06/2025, ICE BofA Contingent Convertible Index
Krijg sneller informatie met één enkele klik